Facultá de Formación del Profesoráu y Educación,
Universidá d’Uviéu. 28 de payares de 2014
Mui bones a toes y a toos:
Quiero agradecer al xuráu del Premiu de Rellatos curtios y Poesía Carmen Ruiz-Tilve Arias por otorgame esti primer premiu na categoría de poesía n’asturianu. Ye un honor despidime asina d’esta institución y más pol ciñu que-y tengo a dellos de los miembros del xuráu, al pasar peles sos clases a lo llargo d’estos años y en diferentes ocasiones.
Cuando l’añu pasáu, siendo alumnu d’esta Facultá supi de la puesta en marcha d’esti certame, prestóme enforma ver que la llingua asturiana tendría una categoría propia nel mesmu. Una situación de normalidá na convivencia de les llingües, que nun habría sorprendenos, pero que por desgracia nun siempres se da nesta Universidá.
Sicasí, tamién ye verdá, que la presencia del asturianu nos concursos lliterarios de la Universidá d’Uviéu, funde los sos raigaños na hestoria. Antón de Marirreguera, el primer escritor en llingua asturiana del que mos llega obra, y siendo alumnu d’esta Universidá, ganó en 1639 los V Xuegos Florales d’Uviéu con un poema n’asturianu, “Cuando examen les abeyes”. Nel tercer centenariu de la Universidá, en 1908, el concursu lliterariu entamáu tenía categoríes, pal castellán, llatín, y tamién l’asturianu. Y más recién, y anque dempués de reclamalo’l Conceyu Universitariu pol Asturianu, l’actual concursu lliterariu de la Universidá d’Uviéu permite presentar obres n’asturianu.
Por siguir esti llargu camín y facelo bien ye polo que quiero felicitar a esta Facultá de Fomación del Profesoráu y Educación de la Universidá d’Uviéu. Aguardando que tenga continuidá nel tiempu, y que seya un primer pasu na promoción y usu normal y n’igualdá de condiciones col castellán, del asturianu dientro de la Facultá, como una llingua propia que ye, y protexida polos Estatutos de la Universidá, onde se dexa bien a les clares que “naide pue ser discrimináu por usar l’asturianu”.
Otru gran honor d’algamar esti premiu ye ver xuníu’l mio nome a la figura de la profesora Carmen Ruiz-Tilve Arias, que dende los espacios nos que tuvo, siempres, puxó por Asturies, pola so cultura y pola so llingua. Apocayá, les sos declaraciones volvieron a amosar la so sensibilidá pa col asturianu, y creo que recuperales ye la meyor forma de despidime y facer un pequeñu homenaxe a esta muyer:
“Lo local no nos empobrece, todo lo contrario. Renunciar a lo más cercano no es hacernos más cosmopolitas, lo importante en tiempos de incertidumbre como los que corren pasa por sumar y no avergonzarse de lo propio. El asturiano es tan digna como cualquier otra lengua del Estado. Debemos amarla, respetarla y cultivarla. Hay que mantener el idioma de lo nuestro”. [LNE, 16/10/2014]
Munches gracies
Inaciu Galán y González