La Xunta Xeneral d’Asturies, el parllamentu asturianu, espubliza un llibru cada Selmana de les Lletres Asturies como homenaxe al autor al que se-y dedica. Esti añu esi llibru llámase “Cuántu carbón saldría” y ta dedicáu a Mánfer de la Llera. Nél cuarenta escritores, d’estremaes xeneraciones y estilos lliterarios, apurrimos un microrellatu escritu n’asturianu o en gallego-asturianu. El pasáu 5 de mayu diputaos, conseyeros, y nesta ocasión hasta’l Presidente d’Asturies, dieron llectura a dalgunos de los testos del llibru. Apúrrovos el míu, tituláu “Pozu fináu”. Espero que vos preste.
Pozu fináu
Dempués de tantos años sintiendo a mio pá falar d’aquel llugar nel que l’actividá nunca nun paraba, onde siempres yera de nueche pero se trabayaba como de día, ver aquel mundu quietu de fierros y escombros provocóme una fuerte impresión. Les vagonetes ferruñoses recordaben, como llábanes nel cementeriu, qu’ellí achucaba un oficiu, una forma de vida, qu’ellí onde’l trasiegu yera continuu, vivía agora’l silenciu. La entrada a la mina fendiere, camiento que cansada de nun sirvir pa nada y les oficines paecíen esperar la llegada de les secretaries de la compañía d’un momentu a otru, como ensin asumir la realidá, como ensin cayer na cuenta de que nunca nun tornaríen.
Inaciu Galán y González