Mánfer, un homenaxe merecíu

La noticia de la decisión de dedicar la Selmana de les Lletres Asturianes de 2011 a Mánfer de la Llera allégrame’l día. Mánfer merez entrar nel llistáu de los clásicos de la Lliteratura Asturiana por munches razones y amás, por qué nun dicilo, yera una paisanu con toles lletres, un bon amigu y un asturianista comprometíu hasta l’últimu día de la so granible vida.

publicáu n’Asturnews

Mánfer foi ún de los pocos escritores previos al Surdimientu que s’implicaron na forma nueva de ver l’asturianismu que traxo Conceyu Bable. Meyor-y fuere a la llingua asturiana si l’asturianismu se tuviere fecho col sofitu d’otros munchos “escritores populares” que caltuvieron una rellación fría y dacuando agresiva pa con esta concepción, más ambiciosa, de lo que yera Asturies y la llingua asturiana.
Mánfer escribía n’asturianu nel franquismu, al xeitu de la dómina, y siguió faciéndolo hasta la fin de la so esistencia, evolucionando colos tiempos, y convirtiéndose, yá en vida, nuna lleenda de les nueses lletres, nuna referencia pa los escritores más nuevos, colos que trataba con munchu ciñu y humildá. Tanta humildá que de xuru, ellí onde tea, ta un poco encarnáu pensando en tantu afalagu.
Pero si dalgo recuerdo agora son les pallabres que dixo nuna entrevista que-y fici nel so día nel programa Asina foi… el Surdimientu, n’Onda Peñes, y que, por desgracia, convirtióse na entrevista cabera de la so vida. Ellí peslló la so intervención con una frase na que-yos pidía a los políticos nun morrer ensin ver la oficiaidá de la so llingua. Nun foi posible, pero agora sí, tán a tiempu de tomar la decisión. Esti ye’l meyor homenaxe que se-y podía facer en 2011 al célebre escritor Mánfer de la Llera, pero pamidea nun va poder ser, tovía.